Στην οδό Ψαρών και Μπότσαρη, λίγα μέτρα μακριά από τον Ιερό Ναό του Αγίου Διονυσίου, υπάρχουν κάποιες πολυκατοικίες της δεκαετίας του 1920 έτοιμες να καταρρεύσουν και οι οποίες βρίσκονται έναντι του 3ο Δημοτικού Σχολείου. Καθημερινά προσέρχονται μαθητές και γονείς και το συγκεκριμένο σημείο είναι πολύ επικίνδυνο όχι μόνο εξαιτίας της παλαιότητας του αλλά και γιατί έχει γίνει τόπος συγκέντρωσης διαφόρων εξαρτημένων ανθρώπων.
Εκτός από τα προαναφερθέντα, εδώ και αρκετά χρόνια πολλοί άνθρωποι της Ναυτιλίας και ιδιαίτερα εφοπλιστές, διακρίνουν την ανάγκη εκπαίδευσης νέων παιδιών από την Ελλάδα στα πλοία της χώρας μας παρατηρώντας ότι ο τομέας αυτός έχει πέσει σε μαρασμό και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να προσλαμβάνονται διάφοροι αλλοδαποί πολίτες οι οποίοι δεν έχουν γνώση διαφορών εργασιών στα πλοία. Η «ναυτοσύνη» των Ελλήνων, κραταιά έως και τη δεκαετία του 70, έφθινε σταθερά για τις επόμενες δεκαετίες, καταλήγοντας σήμερα να αποτελεί «είδος προς εξαφάνιση», καθώς πλέον στα περίπου 5.000 πλοία του ελληνόκτητου στόλου απασχολούνται μόλις 14.000 Έλληνες ναυτικοί, έναντι 140.000 πριν από 40 ή και 50 χρόνια. Με αυτό τον τρόπο επίσης χάνεται πολύτιμο συνάλλαγμα και υποφέρει η Ναυτιλία μας.
Σχετικά με αυτό ο κ. Κατράδης έχει να προτείνει το εξής:
Την αποδοτική εκμετάλλευση των προαναφερόμενων κτιρίων και την δημιουργία μίας σχολής εκπαίδευσης προσωπικού η οποία εκτός του ότι θα αναμορφώσει την περιοχή θα δώσει και τα κατάλληλα εφόδια και γνώσεις σε ‘Ελληνες πολίτες.
Επιπλέον λόγω της δημιουργίας του Αττικού Μετρό και της εξάπλωσης του σε όλη την Αττική , η πρόσβαση των σπουδαστών στον Πειραιά από οποιαδήποτε περιοχή θα είναι αρκετά εύκολη.
Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι μεγάλο μέρος του εφοπλιστικού κόσμου θα βοηθήσει και θα ενισχύσει το οικονομικό κόστος των εργασιών ανέγερσης αυτού του έργου.
