Κύριε Κατράδη θα έλεγα να ξεκινήσουμε τη συνέντευξη με την ιστορία της εταιρείας σας KATRADIS GROUP από την ίδρυσή της μέχρι σήμερα.
Η εταιρεία Κατράδης ξεκίνησε με τα σχοινιά από λινάρι, εν συνεχεία με τα σχοινιά manilas τα τζίβινα και μετά πέρασε στα σχοινιά προσδέσεως με τα συνθετικά ναυτιλιακά σχοινιά. Έχουμε μια ιστορία άνω των 80 ετών από το 1936 όπου ο πατέρας μου ξεκίνησε με την αλιεία και τη γεωργία και εγώ μετά το 1955 “ακούμπησα” στη ναυτιλία διότι ο Καρδαμυλίτης πατέρας μου, μου έλεγε πήγαινε να δεις τον Λιβανό, τον Καρρά και άλλους πατριώτες. Πήρα το μήνυμα, ότι η ναυτιλία είναι το οξυγόνο της πατρίδας μας και έδωσα ιδιαίτερο βάρος στη Ναυτιλία φέρνοντας τα σύγχρονα συνθετικά σχοινιά.
Ποια πιστεύετε ότι ήταν τα πλέον χαρακτηριστικά προϊόντα σας που άρχισαν να εδραιώνουν την εταιρεία σας στον Ναυτιλιακό χώρο;
Έριξα ιδιαίτερο βάρος στα σχοινιά, γιατί είναι η ασφάλεια του πλοίου. Όταν ο κάβος σπάσει και χτυπήσει άλλο πλοίο η ζημιά είναι μεγάλη. Σκέφτηκα λοιπόν ότι, πρέπει να ρίξω το βάρος μου στην ποιότητα, για να έχει ασφάλεια το πλοίο και να κοιμάται ήσυχα και ο πλοιοκτήτης και το πλήρωμα.
Πότε άρχισε η εξωστρέφεια της εταιρείας σας με τη δημιουργία εκτός Ελλάδος του πρώτου υποκαταστήματος;
Όταν είδα ότι έκλεισε ο Σκαραμαγκάς, η Ελευσίνα και το Πέραμα (ο Νιάρχος, ο Ανδρεάδης, ο Βασιλειάδης) κατάλαβα ότι η Ελλάδα δεν έχει χώρο για τη ναυτιλία, διότι τα πλοία άρχισαν να πηγαίνουν στην Τουρκία, στην Κίνα, στη Βουλγαρία και στη Ρουμανία. Τότε σκέφθηκα, ότι κάτι πρέπει να κάνω ώστε να παραδίδω σε λιμάνια του εξωτερικού που ταξιδεύουν τα πλοία της Ελληνικής και ξένης ναυτιλίας.
Σήμερα σε ποιες χώρες του εξωτερικού δραστηριοποιείσθε;
Στην Κίνα που φτιάχνουν τα πλοία τους οι Έλληνες πλοιοκτήτες, οι Κινέζοι πλούτισαν από τους Έλληνες πλοιοκτήτες. Στην Κορέα ισχύει το ίδιο. Στην Ιαπωνία είδαν τη δική μας ποιότητα και μας προτιμάνε μεγάλες εταιρείες. Στο Χονγκ Κονγκ παρόλο που έχει απέναντι την Κίνα, η οποία πωλεί σε μισή τιμή, έρχεται στη δική μου εταιρεία και αγοράζει κάβους για ασφάλεια. Υπάρχουν εργοστάσια ανά τον κόσμο που παράγουν κάβους στο tonnage που θέλει ο πλοιοκτήτης, αλλά σε ένα χρόνο χάνουν την αντοχή τους. Εγώ πάντα προσπαθούσα και προσπαθώ οι κάβοι μου να έχουν μεγάλη διάρκεια ζωής και να αντέχουν οκτώ και δέκα χρόνια.
Επίσης στη Σιγκαπούρη, στην Αυστραλία, στο Χιούστον, στη Νέα Ορλεάνη, στη Νέα Υόρκη, στο Λος Άντζελες, στο Παναμά, στην Αίγυπτο, στη Νότια Αφρική, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, στα σημαντικότερα λιμάνια της Ευρώπης ακόμη και στην Τουρκία η οποία διαθέτει 22 ναυπηγεία! Η Ελλάδα δυστυχώς εδώ και κάποιες δεκαετίες δεν έχει την ανάπτυξη που θα μπορούσε να έχει όσον αφορά στη ναυπήγηση και στην επισκευή πλοίων. Εδώ στη Δραπετσώνα, υπήρχαν πάνω από 300 επιχειρήσεις, για επισκευές πλοίων και πολλές εφοδιαστικές εταιρείες. Σήμερα δεν έχουν μείνει ούτε 30. Οφείλω όμως να πω ότι τα τελευταία χρόνια γίνονται επενδύσεις, κινούμαστε προς τη σωστή κατεύθυνση ώστε να προσελκύσουμε τις ναυτιλιακές να ναυπηγήσουν και να επισκευάσουν τον στόλο τους στην πατρίδα μας. Την εταιρεία μας τη σώζει η ποιότητα αλλά και οι Έλληνες πλοιοκτήτες. Είναι η μεγάλη οικογένεια Ελλήνων πλοιοκτητών που θέλουν να βοηθήσουν τα Ελληνόπουλα. Επικοινωνώ συχνά με τους πλοιοκτήτες και τους ρωτάω που είναι τα πλοία τους; Πρέπει να μας υποστηρίξουν γιατί έχω στην εταιρεία μου 140 οικογένειες Ελληνικές. Και εκείνοι μου απαντούν πως είναι και θα είναι πάντοτε δίπλα μου.
Εγώ από τη μια με την ποιότητα και οι Έλληνες πλοιοκτήτες από την άλλη με την αγάπη τους προς την πατρίδα μας, μπορούμε και επιβιώνουμε.
Στη μακροχρόνια πορεία της εταιρείας σας συναντήσατε αρκετές ναυτιλιακές κρίσεις. Πιστεύετε ότι η τελευταία ήταν διαφορετική από τις προηγούμενες;
Όχι και η τελευταία ήταν σοβαρή επειδή βρέθηκαν οι πλοιοκτήτες με πολλά πλοία, οι οποίοι είχαν πάρει και πολλά δάνεια, ενώ παλιά είχαν λιγότερα πλοία και λιγότερες υποχρεώσεις. Βέβαια ήταν και η εποχή του 1980-1985 που τα πλοία τα πωλούσαν σε πολύ χαμηλή τιμή. Υπήρξε πράγματι και μια τέτοια περίοδος.
Θέλετε να μας αναφέρετε εάν υπάρχουν κάποια διαδικαστικά προβλήματα ειδικά ως προς την τροφοδοσία των πλοίων στη χώρα μας τα οποία καθιστούν τα λιμάνια μας μη ανταγωνιστικότητα σε σχέση με άλλες χώρες του εξωτερικού;
Το πρόβλημα είναι ότι η πώληση στο πλοίο θεωρείται «Ειδικός Προορισμός» και όχι εξαγωγή, με αποτέλεσμα η μεγάλη γραφειοκρατία καθιστά την όλη διαδικασία χρονοβόρα. Πράγμα ανεπίτρεπτο και αποτρεπτικό για τους Έλληνες και ξένους πλοιοκτήτες να προτιμήσουν τη χώρα μας για την τροφοδοσία των πλοίων τους, εφόσον θέλουν τα εμπορεύματά τους να παραδοθούν “εχθές”. Αυτό έχει ως συνέπεια να μην είμαστε ανταγωνιστικοί και να προτιμώνται άλλα λιμάνια για την τροφοδοσία των πλοίων τους.
Ακούγεται από πολλούς φορείς ότι η στελέχωση Ελληνόκτητων πλοίων με Έλληνες αξιωματικούς Γέφυρας και Μηχανής είναι προβληματική. Αυτό το γεγονός ποια προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει όχι μόνο στην Ελληνόκτητο ναυτιλία αλλά και στην ίδια τη χώρα μας;
Νομίζω ότι τα Ελληνόπουλα και οι Έλληνες γενικά και ιδιαίτερα οι άνθρωποι από τα νησιά μας, είχαν έναν έρωτα με τη Ναυτιλία και εάν αυτή η ναυτιλία έγινε γίγαντας, έγινε από τα Ελληνόπουλα από τους Καπεταναίους και από τους Mηχανικούς. Αυτοί ταξιδεύανε στο πλοίο έως και πέντε χρόνια. Εγώ επειδή είμαι από τη Χίο, έβλεπα Μηχανικούς και Καπεταναίους που έρχονταν να δουν την οικογένειά τους μετά από χρόνια. Μάλιστα θυμάμαι Μηχανικό που ήρθε να με δει και ήταν να πάει στα Καρδάμυλα της Χίου να δει τα πέντε παιδιά του και τη γυναίκα του. Ξαφνικά δέχτηκε ένα τηλέφωνο από τον πλοιοκτήτη να πάει στο Ρότερνταμ και του λέω «ΜαστροΗλία πας στο Ρότερνταμ και η οικογένειά σου που έχεις να τη δεις τόσα χρόνια; Μου απάντησε ότι ο πλοιοκτήτης μού είπε να πάω στο Ρότερνταμ από αυτόν ζώ». Βλέπουμε τον έρωτα του Έλληνα ναυτικού για τη θάλασσα. Έπρεπε να είναι στο πλοίο και μετά η οικογένεια. Περίμενε η γυναίκα του ναυτικού πέντε χρόνια. Έκανε ένα χρόνο να λάβει ένα γράμμα. Να δει ότι ο άντρας της ζει και είναι καλά. Εδώ πρέπει να τονίσω ότι η γυναίκα του ήταν πάντα δίπλα, δεν τον εγκατέλειπε, τον περίμενε. Οι Εφοπλιστές είχαν το χρήμα, έβλεπαν πάντα μακριά αλλά πίσω από αυτούς ήταν οι Καπεταναίοι ήταν οι Μηχανικοί, οι Λοστρόμοι κ.ά. και βέβαια ήταν και οι Γυναίκες των Ναυτικών που ήταν πάντα δίπλα τους.
Κύριε Κατράδη κλείνοντας τη συνέντευξη, τι θα θέλατε να πείτε στους νέους και στις νέες της πατρίδας μας;
Πρώτον ήθελα να πω στην πολιτεία να γίνουν Πανεπιστήμια, να γίνουν σχολές εδώ στην Ελλάδα, γιατί η θάλασσα είναι μεγάλη πηγή πλούτου. Είναι η σιγουριά, είναι το οξυγόνο της πατρίδας μας, έπρεπε αυτή η χώρα να έχει δέκα πανεπιστήμια, δέκα σχολές Ναυτικών, Καπεταναίων, Μηχανικών, αυτός είναι πλούτος της Ελλάδας.
Επιπλέον να γίνεται ενημέρωση στους νέους και τις νέες και να τους παροτρύνουν να ασχοληθούν με τη ναυτιλία γιατί είναι ένα επάγγελμα που μπορεί να τους προσφέρει επαγγελματική αποκατάσταση αλλά και οικονομική άνεση τόσο στους ίδιους όσο και τις οικογένειές τους. Ξέρετε έφτιαξε ο Capt. Παναγιώτης Τσάκος ένα πανεπιστήμιο στη Χίο. Παλαιότερα θυμάμαι να έχω συγγενή τον κ. Δημήτρη Μελέτη Πρόεδρο των Καπεταναίων το 1955 που αυτός φώναζε στις εφημερίδες να γίνουν ναυτικά σχολεία. Η θάλασσα είναι αυτή που θα προσφέρει πλούτο και την ανάπτυξη στην πατρίδα μας.
